-
1 clamor
clāmor (арх. clāmōs), ōris m. [ clamo ]1) крик, вопль, возгласы (militum T; gratulantium L); боевой клич (ingens V, QC; dissonus QC, Sen, L)clamorem tollere (edere) C — поднять крик, кричать2) шум, грохот, треск (sc. fulminis Lcr); отголосок ( montium H) -
2 clamor
clāmŏr, ōris, m. [clamo] - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur. - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit. - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri. - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation. - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations. - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements. - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations. - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations. - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre. - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération. - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés). - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent. - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.* * *clāmŏr, ōris, m. [clamo] - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur. - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit. - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri. - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation. - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations. - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements. - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations. - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations. - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre. - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération. - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés). - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent. - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.* * *Clamor, clamoris. Plin. Cri, Clameur, Huee.\Montium clamor. Horat. Le bruit que les eaues et torrens font parmi les montaignes.\Acutissimus clamor. Cic. Cri hault et cler.\Blandus clamor. Ouid. Cri ou brayement de petit enfant.\Caecus clamor. Valer. Flac. Cri confus quand plusieurs crient ensemble, l'un gros, l'autre gresle, l'un hault, l'autre bas.\Dissonus. Stat. Discordant.\Immensum clamorem tollere. Virgil. Crier à haulte voix.\Nouus clamor accidit. Liu. Est survenu, est advenu.\Varius clamor. Claud. Confus et tumultueux.\Adiicere clamorem. Tacit. Jecter ung cri.\Affligi clamore. Cic. Estre estonné et vaincu à force de crier.\Dare clamorem. Virg. Crier. Bruire.\Efficere clamorem. Cic. Crier.\It clamor caelo. Virg. Le cri va jusques au ciel.\Fatiscere clamore. Stat. Tant crier qu'on en soit las et recreu.\Clamore conuitioque iactari. Cic. Estre vexé et tormenté de clameurs et injures.\Incoeptus clamor frustratur hiantes. Virgil. Ils ouvrent la bouche pour crier, mais ils ne peuvent.\Incendit clamore nemus. Stat. Remplit la forest de cri.\Insequi clamore ac minis. Cic. Poursuyvre en criant et menaceant.\Integratus clamor. Stat. Recommencé.\Obstrepi clamore. Cic. Estre troublé et empesché par quelque cri.\Petere locum aliquem clamore. Virg. Avec cri, En criant.\Premere clamorem. Ouid. Se taire, Cesser de faire bruit.\Premere clamore ad retia ceruum. Virgil. Par force de crier contraindre le cerf se jecter dedens les rets.\Redintegratus clamor. Liu. Renouvelé, Recommencé.\Reuocare aliquem cum clamore. Virgil. Rappeler.\Sublatus clamor. Liu. Hault cri.\Tollere clamorem. Liu. Crier à haulte voix.\Vocare clamoribus hostem. Virg. Provoquer. -
3 clamor
clāmor, ōris, m. (clamo), der laute Ruf, das Geschrei, a) der Menschen, cl. magnus, Cic., Caes. u. Sall.: civilis, der Mitbürger, Liv.: ingens, Höllenlärm, Verg. u. Curt.: acer, Cornif. rhet.: immodicus insolitusque, Plin. ep.: concitatior, excitatior, Liv.: cl. congruens (Ggstz. dissonae voces), Liv.: varius ac dissonus, Curt.: fremitus et clamor dissonus in diversa vocantium, Sen.: clamor populi infestus atque inimicus, Cic.: inconditus et trux, Curt. – clamores dissoni, Liv.: clamores incerti, Liv.: clamores aperti (unverhohlenes), Liv.: clamores nocturni, Liv. – cl. mulierum, Ter. – clamorem edere, tollere, Cic.: clamorem redintegrare, novare, renovare, saepe iterare, Liv. (s. Drak. Liv. 4, 37, 9): clamorem excitare, Liv.: hoc infiniti clamores commoventur, Plin. ep. – clamor oritur, exoritur, Sall.: fit clamor, Ov.: clamor auditur, exauditur, Caes.: clamor ad caelum fertur, Sall.: clamor perfertur ad alqm, Curt.: perfertur circa collem clamor, Liv.: clamor implet valles, Curt.: resonat clamoribus aether, Verg. – So nun bes. α) vom lauten, beifälligen Zuruf, lauten Beifall, Beifallsgeschrei, Jubel, clamor militum gaudentium, Tac.: clamor gratulantium (m. folg. Akk. u. Infinit.), Liv.: ille laudantium clamor, Quint.: cl. alacer, Curt.: incerti, ex utra parte maior auribus nostris accidat clamor, Plin. pan.: clamore et plausu fovere alqm, Tac.: clamorem mereri, Quint.: clamores captare, Sen.: Hortensius utroque genere florens clamores faciebat (erregte) adulescens, Cic.: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. – β) vom lärmenden wilden Geschrei, clamor militum, Suet.: cl. utrimque, undique concursus, Hor.: alqm clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: alqm clamoribus maximis corripere, Cic. – γ) vom Kriegsgeschrei, cl. militaris strepitusque armorum, Val. Max.: cl. proeliantium, Tac. u. Curt., proelii, Sen.: cl. hostium subitus, Phaedr.: clamor hostes circumsonat; superat inde castra hostium et in castra consulis venit, Liv.: clamor Romanus haudquaquam ignotus ad aures accĭdit, Liv.: clamorem tollere, Caes.: cum clamore ingenti invadere, Liv.: clamore sublato procurrere, Liv.: clamore ingenti provolare, Liv. – δ) vom Jammergeschrei, clamor aegri, Cels.: clamor supremus (bei einem Sterbenden), Ov.: clamor lugubris, Curt.: pavidus clamor fugientium, Angstgeschrei, Liv.: clamor paventium, Angstgeschrei, Liv.: clamor lamentantium mulierum, Liv.: clamores plorantium sociorum, Liv. – b) der Tiere, cl. asinorum, das Jahen Hieron.: cl. gruum, Lucr.: mergi clamorem ferunt ad sidera, Verg.: clamores laetissimos edere (v. einem Adler), Suet. – c) (poet.) lebl. Ggstde., der laute Hall, Widerhall, das Gebrüll, Getöse, clamor montium, Hor.: ter scopuli clamorem dedere, Verg. – / Archaist. Nbf. clāmōs, ōris, m., s. Quint. 1, 4, 13.
-
4 clamor
clāmor, ōris, m. (clamo), der laute Ruf, das Geschrei, a) der Menschen, cl. magnus, Cic., Caes. u. Sall.: civilis, der Mitbürger, Liv.: ingens, Höllenlärm, Verg. u. Curt.: acer, Cornif. rhet.: immodicus insolitusque, Plin. ep.: concitatior, excitatior, Liv.: cl. congruens (Ggstz. dissonae voces), Liv.: varius ac dissonus, Curt.: fremitus et clamor dissonus in diversa vocantium, Sen.: clamor populi infestus atque inimicus, Cic.: inconditus et trux, Curt. – clamores dissoni, Liv.: clamores incerti, Liv.: clamores aperti (unverhohlenes), Liv.: clamores nocturni, Liv. – cl. mulierum, Ter. – clamorem edere, tollere, Cic.: clamorem redintegrare, novare, renovare, saepe iterare, Liv. (s. Drak. Liv. 4, 37, 9): clamorem excitare, Liv.: hoc infiniti clamores commoventur, Plin. ep. – clamor oritur, exoritur, Sall.: fit clamor, Ov.: clamor auditur, exauditur, Caes.: clamor ad caelum fertur, Sall.: clamor perfertur ad alqm, Curt.: perfertur circa collem clamor, Liv.: clamor implet valles, Curt.: resonat clamoribus aether, Verg. – So nun bes. α) vom lauten, beifälligen Zuruf, lauten Beifall, Beifallsgeschrei, Jubel, clamor militum gaudentium, Tac.: clamor gratulantium (m. folg. Akk. u. Infinit.), Liv.: ille laudantium clamor, Quint.: cl. alacer, Curt.: incerti, ex utra parte maior auribus nostris accidat clamor, Plin. pan.: clamore et plausu fovere alqm, Tac.: clamorem mere-————ri, Quint.: clamores captare, Sen.: Hortensius utroque genere florens clamores faciebat (erregte) adulescens, Cic.: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. – β) vom lärmenden wilden Geschrei, clamor militum, Suet.: cl. utrimque, undique concursus, Hor.: alqm clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: alqm clamoribus maximis corripere, Cic. – γ) vom Kriegsgeschrei, cl. militaris strepitusque armorum, Val. Max.: cl. proeliantium, Tac. u. Curt., proelii, Sen.: cl. hostium subitus, Phaedr.: clamor hostes circumsonat; superat inde castra hostium et in castra consulis venit, Liv.: clamor Romanus haudquaquam ignotus ad aures accĭdit, Liv.: clamorem tollere, Caes.: cum clamore ingenti invadere, Liv.: clamore sublato procurrere, Liv.: clamore ingenti provolare, Liv. – δ) vom Jammergeschrei, clamor aegri, Cels.: clamor supremus (bei einem Sterbenden), Ov.: clamor lugubris, Curt.: pavidus clamor fugientium, Angstgeschrei, Liv.: clamor paventium, Angstgeschrei, Liv.: clamor lamentantium mulierum, Liv.: clamores plorantium sociorum, Liv. – b) der Tiere, cl. asinorum, das Jahen Hieron.: cl. gruum, Lucr.: mergi clamorem ferunt ad sidera, Verg.: clamores laetissimos edere (v. einem Adler), Suet. – c) (poet.) lebl. Ggstde., der laute Hall, Widerhall, das Gebrüll, Getöse, clamor montium, Hor.: ter scopuli clamorem dedere, Verg. – ⇒ Archaist. Nbf.————clāmōs, ōris, m., s. Quint. 1, 4, 13. -
5 clamor
I.A loud call, a shout, cry; of men and ( poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition):B.facere clamorem,
Plaut. Bacch. 4, 8, 33:tollere,
id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.:tollere in caelum,
id. ib. 11, 745:ad aethera,
id. ib. 2, 338; cf.:clamorem mittere ad sidera,
Stat. Th. 12, 521:edere,
Cic. Div. 2, 23, 50:profundere,
id. Fl. 6, 15:compesce,
Hor. C. 2, 20, 23:clamorem audire,
Ter. Hec. 3, 1, 37:magno clamore concurritur,
Sall. J. 53, 2:clamor virūm,
Verg. A. 1, 87:impium Lenite clamorem,
Hor. C. 1, 27, 7:ingens clamor,
Verg. A. 12, 268:laetus,
id. ib. 3, 524:subitus,
id. ib. 11, 609:nauticus,
id. ib. 3, 128:dare clamorem,
id. ib. 3, 566:it clamor caelo,
id. ib. 5, 451 al. —In partic., a friendly call, acclamation, applause:2.clamor secundus,
Verg. A. 5, 491:dixi de te tanto clamore consensuque populi,
Cic. Fam. 12, 7, 1:clamore coronae,
Hor. Ep. 1, 18, 53;militum gaudentium,
Tac. H. 1, 62 fin. al.—In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.—A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.—II. -
6 clamos
I.A loud call, a shout, cry; of men and ( poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition):B.facere clamorem,
Plaut. Bacch. 4, 8, 33:tollere,
id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.:tollere in caelum,
id. ib. 11, 745:ad aethera,
id. ib. 2, 338; cf.:clamorem mittere ad sidera,
Stat. Th. 12, 521:edere,
Cic. Div. 2, 23, 50:profundere,
id. Fl. 6, 15:compesce,
Hor. C. 2, 20, 23:clamorem audire,
Ter. Hec. 3, 1, 37:magno clamore concurritur,
Sall. J. 53, 2:clamor virūm,
Verg. A. 1, 87:impium Lenite clamorem,
Hor. C. 1, 27, 7:ingens clamor,
Verg. A. 12, 268:laetus,
id. ib. 3, 524:subitus,
id. ib. 11, 609:nauticus,
id. ib. 3, 128:dare clamorem,
id. ib. 3, 566:it clamor caelo,
id. ib. 5, 451 al. —In partic., a friendly call, acclamation, applause:2.clamor secundus,
Verg. A. 5, 491:dixi de te tanto clamore consensuque populi,
Cic. Fam. 12, 7, 1:clamore coronae,
Hor. Ep. 1, 18, 53;militum gaudentium,
Tac. H. 1, 62 fin. al.—In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.—A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.—II. -
7 clāmor
clāmor ōris, m [1 CAL-], a loud call, shout, cry: clamorem audivi, T.: tollere: ad aethera, V.: profundere: compesce, H.: magnus, S.: ingens, V.: nauticus, V.: it clamor eaelo, V. — A friendly shout, acclamation, applause: secundus, V.: coronae, H.—A hostile call, clamor, shout, C. —Of birds or insects, a cry, sound: gruum, mergorum, V.: apum, V.—A noise, sound, echo: scopuli clamorem dedere, V.: montium, H.* * *shout, outcry/protest; loud shouting (approval/joy), applause; clamor/noise/din; war-cry, battle-cry; roar (thunder/surf); cry of fear/pain/mourning; wailing
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский
- Французский