Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

scopuli dedĕre clamorem

  • 1 clamor

    clāmor (арх. clāmōs), ōris m. [ clamo ]
    1) крик, вопль, возгласы (militum T; gratulantium L); боевой клич (ingens V, QC; dissonus QC, Sen, L)
    clamorem tollere (edere) C — поднять крик, кричать
    2) шум, грохот, треск (sc. fulminis Lcr); отголосок ( montium H)

    Латинско-русский словарь > clamor

  • 2 clamor

    clāmŏr, ōris, m. [clamo]    - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur.    - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit.    - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri.    - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation.    - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations.    - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements.    - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations.    - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations.    - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre.    - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération.    - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés).    - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent.    - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.
    * * *
    clāmŏr, ōris, m. [clamo]    - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur.    - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit.    - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri.    - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation.    - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations.    - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements.    - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations.    - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations.    - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre.    - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération.    - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés).    - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent.    - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.
    * * *
        Clamor, clamoris. Plin. Cri, Clameur, Huee.
    \
        Montium clamor. Horat. Le bruit que les eaues et torrens font parmi les montaignes.
    \
        Acutissimus clamor. Cic. Cri hault et cler.
    \
        Blandus clamor. Ouid. Cri ou brayement de petit enfant.
    \
        Caecus clamor. Valer. Flac. Cri confus quand plusieurs crient ensemble, l'un gros, l'autre gresle, l'un hault, l'autre bas.
    \
        Dissonus. Stat. Discordant.
    \
        Immensum clamorem tollere. Virgil. Crier à haulte voix.
    \
        Nouus clamor accidit. Liu. Est survenu, est advenu.
    \
        Varius clamor. Claud. Confus et tumultueux.
    \
        Adiicere clamorem. Tacit. Jecter ung cri.
    \
        Affligi clamore. Cic. Estre estonné et vaincu à force de crier.
    \
        Dare clamorem. Virg. Crier. Bruire.
    \
        Efficere clamorem. Cic. Crier.
    \
        It clamor caelo. Virg. Le cri va jusques au ciel.
    \
        Fatiscere clamore. Stat. Tant crier qu'on en soit las et recreu.
    \
        Clamore conuitioque iactari. Cic. Estre vexé et tormenté de clameurs et injures.
    \
        Incoeptus clamor frustratur hiantes. Virgil. Ils ouvrent la bouche pour crier, mais ils ne peuvent.
    \
        Incendit clamore nemus. Stat. Remplit la forest de cri.
    \
        Insequi clamore ac minis. Cic. Poursuyvre en criant et menaceant.
    \
        Integratus clamor. Stat. Recommencé.
    \
        Obstrepi clamore. Cic. Estre troublé et empesché par quelque cri.
    \
        Petere locum aliquem clamore. Virg. Avec cri, En criant.
    \
        Premere clamorem. Ouid. Se taire, Cesser de faire bruit.
    \
        Premere clamore ad retia ceruum. Virgil. Par force de crier contraindre le cerf se jecter dedens les rets.
    \
        Redintegratus clamor. Liu. Renouvelé, Recommencé.
    \
        Reuocare aliquem cum clamore. Virgil. Rappeler.
    \
        Sublatus clamor. Liu. Hault cri.
    \
        Tollere clamorem. Liu. Crier à haulte voix.
    \
        Vocare clamoribus hostem. Virg. Provoquer.

    Dictionarium latinogallicum > clamor

  • 3 clamor

    clāmor, ōris, m. (clamo), der laute Ruf, das Geschrei, a) der Menschen, cl. magnus, Cic., Caes. u. Sall.: civilis, der Mitbürger, Liv.: ingens, Höllenlärm, Verg. u. Curt.: acer, Cornif. rhet.: immodicus insolitusque, Plin. ep.: concitatior, excitatior, Liv.: cl. congruens (Ggstz. dissonae voces), Liv.: varius ac dissonus, Curt.: fremitus et clamor dissonus in diversa vocantium, Sen.: clamor populi infestus atque inimicus, Cic.: inconditus et trux, Curt. – clamores dissoni, Liv.: clamores incerti, Liv.: clamores aperti (unverhohlenes), Liv.: clamores nocturni, Liv. – cl. mulierum, Ter. – clamorem edere, tollere, Cic.: clamorem redintegrare, novare, renovare, saepe iterare, Liv. (s. Drak. Liv. 4, 37, 9): clamorem excitare, Liv.: hoc infiniti clamores commoventur, Plin. ep. – clamor oritur, exoritur, Sall.: fit clamor, Ov.: clamor auditur, exauditur, Caes.: clamor ad caelum fertur, Sall.: clamor perfertur ad alqm, Curt.: perfertur circa collem clamor, Liv.: clamor implet valles, Curt.: resonat clamoribus aether, Verg. – So nun bes. α) vom lauten, beifälligen Zuruf, lauten Beifall, Beifallsgeschrei, Jubel, clamor militum gaudentium, Tac.: clamor gratulantium (m. folg. Akk. u. Infinit.), Liv.: ille laudantium clamor, Quint.: cl. alacer, Curt.: incerti, ex utra parte maior auribus nostris accidat clamor, Plin. pan.: clamore et plausu fovere alqm, Tac.: clamorem mereri, Quint.: clamores captare, Sen.: Hortensius utroque genere florens clamores faciebat (erregte) adulescens, Cic.: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. – β) vom lärmenden wilden Geschrei, clamor militum, Suet.: cl. utrimque, undique concursus, Hor.: alqm clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: alqm clamoribus maximis corripere, Cic. – γ) vom Kriegsgeschrei, cl. militaris strepitusque armorum, Val. Max.: cl. proeliantium, Tac. u. Curt., proelii, Sen.: cl. hostium subitus, Phaedr.: clamor hostes circumsonat; superat inde castra hostium et in castra consulis venit, Liv.: clamor Romanus haudquaquam ignotus ad aures accĭdit, Liv.: clamorem tollere, Caes.: cum clamore ingenti invadere, Liv.: clamore sublato procurrere, Liv.: clamore ingenti provolare, Liv. – δ) vom Jammergeschrei, clamor aegri, Cels.: clamor supremus (bei einem Sterbenden), Ov.: clamor lugubris, Curt.: pavidus clamor fugientium, Angstgeschrei, Liv.: clamor paventium, Angstgeschrei, Liv.: clamor lamentantium mulierum, Liv.: clamores plorantium sociorum, Liv. – b) der Tiere, cl. asinorum, das Jahen Hieron.: cl. gruum, Lucr.: mergi clamorem ferunt ad sidera, Verg.: clamores laetissimos edere (v. einem Adler), Suet. – c) (poet.) lebl. Ggstde., der laute Hall, Widerhall, das Gebrüll, Getöse, clamor montium, Hor.: ter scopuli clamorem dedere, Verg. – / Archaist. Nbf. clāmōs, ōris, m., s. Quint. 1, 4, 13.

    lateinisch-deutsches > clamor

  • 4 clamor

    clāmor, ōris, m. (clamo), der laute Ruf, das Geschrei, a) der Menschen, cl. magnus, Cic., Caes. u. Sall.: civilis, der Mitbürger, Liv.: ingens, Höllenlärm, Verg. u. Curt.: acer, Cornif. rhet.: immodicus insolitusque, Plin. ep.: concitatior, excitatior, Liv.: cl. congruens (Ggstz. dissonae voces), Liv.: varius ac dissonus, Curt.: fremitus et clamor dissonus in diversa vocantium, Sen.: clamor populi infestus atque inimicus, Cic.: inconditus et trux, Curt. – clamores dissoni, Liv.: clamores incerti, Liv.: clamores aperti (unverhohlenes), Liv.: clamores nocturni, Liv. – cl. mulierum, Ter. – clamorem edere, tollere, Cic.: clamorem redintegrare, novare, renovare, saepe iterare, Liv. (s. Drak. Liv. 4, 37, 9): clamorem excitare, Liv.: hoc infiniti clamores commoventur, Plin. ep. – clamor oritur, exoritur, Sall.: fit clamor, Ov.: clamor auditur, exauditur, Caes.: clamor ad caelum fertur, Sall.: clamor perfertur ad alqm, Curt.: perfertur circa collem clamor, Liv.: clamor implet valles, Curt.: resonat clamoribus aether, Verg. – So nun bes. α) vom lauten, beifälligen Zuruf, lauten Beifall, Beifallsgeschrei, Jubel, clamor militum gaudentium, Tac.: clamor gratulantium (m. folg. Akk. u. Infinit.), Liv.: ille laudantium clamor, Quint.: cl. alacer, Curt.: incerti, ex utra parte maior auribus nostris accidat clamor, Plin. pan.: clamore et plausu fovere alqm, Tac.: clamorem mere-
    ————
    ri, Quint.: clamores captare, Sen.: Hortensius utroque genere florens clamores faciebat (erregte) adulescens, Cic.: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. – β) vom lärmenden wilden Geschrei, clamor militum, Suet.: cl. utrimque, undique concursus, Hor.: alqm clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: alqm clamoribus maximis corripere, Cic. – γ) vom Kriegsgeschrei, cl. militaris strepitusque armorum, Val. Max.: cl. proeliantium, Tac. u. Curt., proelii, Sen.: cl. hostium subitus, Phaedr.: clamor hostes circumsonat; superat inde castra hostium et in castra consulis venit, Liv.: clamor Romanus haudquaquam ignotus ad aures accĭdit, Liv.: clamorem tollere, Caes.: cum clamore ingenti invadere, Liv.: clamore sublato procurrere, Liv.: clamore ingenti provolare, Liv. – δ) vom Jammergeschrei, clamor aegri, Cels.: clamor supremus (bei einem Sterbenden), Ov.: clamor lugubris, Curt.: pavidus clamor fugientium, Angstgeschrei, Liv.: clamor paventium, Angstgeschrei, Liv.: clamor lamentantium mulierum, Liv.: clamores plorantium sociorum, Liv. – b) der Tiere, cl. asinorum, das Jahen Hieron.: cl. gruum, Lucr.: mergi clamorem ferunt ad sidera, Verg.: clamores laetissimos edere (v. einem Adler), Suet. – c) (poet.) lebl. Ggstde., der laute Hall, Widerhall, das Gebrüll, Getöse, clamor montium, Hor.: ter scopuli clamorem dedere, Verg. – Archaist. Nbf.
    ————
    clāmōs, ōris, m., s. Quint. 1, 4, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > clamor

  • 5 clamor

    clāmor (old form clāmŏs, like arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [clamo].
    I.
    A loud call, a shout, cry; of men and ( poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition):

    facere clamorem,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 33:

    tollere,

    id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.:

    tollere in caelum,

    id. ib. 11, 745:

    ad aethera,

    id. ib. 2, 338; cf.:

    clamorem mittere ad sidera,

    Stat. Th. 12, 521:

    edere,

    Cic. Div. 2, 23, 50:

    profundere,

    id. Fl. 6, 15:

    compesce,

    Hor. C. 2, 20, 23:

    clamorem audire,

    Ter. Hec. 3, 1, 37:

    magno clamore concurritur,

    Sall. J. 53, 2:

    clamor virūm,

    Verg. A. 1, 87:

    impium Lenite clamorem,

    Hor. C. 1, 27, 7:

    ingens clamor,

    Verg. A. 12, 268:

    laetus,

    id. ib. 3, 524:

    subitus,

    id. ib. 11, 609:

    nauticus,

    id. ib. 3, 128:

    dare clamorem,

    id. ib. 3, 566:

    it clamor caelo,

    id. ib. 5, 451 al. —
    B.
    In partic., a friendly call, acclamation, applause:

    clamor secundus,

    Verg. A. 5, 491:

    dixi de te tanto clamore consensuque populi,

    Cic. Fam. 12, 7, 1:

    clamore coronae,

    Hor. Ep. 1, 18, 53;

    militum gaudentium,

    Tac. H. 1, 62 fin. al.—In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.—
    2.
    A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.—
    II.
    Poet., of animals, a cry:

    gruum,

    Lucr. 4, 182; 4, 911:

    mergorum,

    Verg. G. 1, 362:

    apum,

    id. ib. 4, 76 al.—Of things, noise, sound, din:

    nubis,

    Lucr. 6, 147:

    ter scopuli clamorem inter cava saxa dedere,

    Verg. A. 3, 566:

    montium silvaeque,

    Hor. C. 3, 29, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > clamor

  • 6 clamos

    clāmor (old form clāmŏs, like arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [clamo].
    I.
    A loud call, a shout, cry; of men and ( poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition):

    facere clamorem,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 33:

    tollere,

    id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.:

    tollere in caelum,

    id. ib. 11, 745:

    ad aethera,

    id. ib. 2, 338; cf.:

    clamorem mittere ad sidera,

    Stat. Th. 12, 521:

    edere,

    Cic. Div. 2, 23, 50:

    profundere,

    id. Fl. 6, 15:

    compesce,

    Hor. C. 2, 20, 23:

    clamorem audire,

    Ter. Hec. 3, 1, 37:

    magno clamore concurritur,

    Sall. J. 53, 2:

    clamor virūm,

    Verg. A. 1, 87:

    impium Lenite clamorem,

    Hor. C. 1, 27, 7:

    ingens clamor,

    Verg. A. 12, 268:

    laetus,

    id. ib. 3, 524:

    subitus,

    id. ib. 11, 609:

    nauticus,

    id. ib. 3, 128:

    dare clamorem,

    id. ib. 3, 566:

    it clamor caelo,

    id. ib. 5, 451 al. —
    B.
    In partic., a friendly call, acclamation, applause:

    clamor secundus,

    Verg. A. 5, 491:

    dixi de te tanto clamore consensuque populi,

    Cic. Fam. 12, 7, 1:

    clamore coronae,

    Hor. Ep. 1, 18, 53;

    militum gaudentium,

    Tac. H. 1, 62 fin. al.—In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.—
    2.
    A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.—
    II.
    Poet., of animals, a cry:

    gruum,

    Lucr. 4, 182; 4, 911:

    mergorum,

    Verg. G. 1, 362:

    apum,

    id. ib. 4, 76 al.—Of things, noise, sound, din:

    nubis,

    Lucr. 6, 147:

    ter scopuli clamorem inter cava saxa dedere,

    Verg. A. 3, 566:

    montium silvaeque,

    Hor. C. 3, 29, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > clamos

  • 7 clāmor

        clāmor ōris, m    [1 CAL-], a loud call, shout, cry: clamorem audivi, T.: tollere: ad aethera, V.: profundere: compesce, H.: magnus, S.: ingens, V.: nauticus, V.: it clamor eaelo, V. — A friendly shout, acclamation, applause: secundus, V.: coronae, H.—A hostile call, clamor, shout, C. —Of birds or insects, a cry, sound: gruum, mergorum, V.: apum, V.—A noise, sound, echo: scopuli clamorem dedere, V.: montium, H.
    * * *
    shout, outcry/protest; loud shouting (approval/joy), applause; clamor/noise/din; war-cry, battle-cry; roar (thunder/surf); cry of fear/pain/mourning; wailing

    Latin-English dictionary > clāmor

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»